Co to właściwie jest OSOBOWOŚĆ?
Według definicji encyklopedii PWN „osobowość psychol. pojęcie definiowane niejednolicie, najczęściej rozumiane bądź jako zbiór względnie stałych dla danej jednostki właściwości (cech) psychicznych, warunkujących stałość jej zachowania się i postaw, bądź jako zespół warunków wewn., wyznaczający organizację zachowania się człowieka, jego psychiczną tożsamość, kierunki i sposoby przystosowania się do otoczenia
i jego przekształcania”.
Systematyzując swoją wiedzę zdobytą zarówno na studiach jak i podczas codziennych obserwacji dzieci ( i ich kontaktów z rodzicami) w przedszkolu, czy zdobywania doświadczeń z „własnego podwórka” pokuszę się
o stwierdzenie, że często błahe dla nas dorosłych gesty, słowa czy działania mogą mieć ogromny wpływ na to, jakie będzie dziecko w późniejszym wieku. Doświadczenia z dzieciństwa zarówno te pozytywne jak i negatywne mają niesamowity wpływ na życie dorosłe, na to jak dziecko będzie siebie spostrzegało, jaki będzie miało stosunek do innych ludzi, jaka będzie jego samoocena, jak będzie oceniać swoje możliwości czy jakie będzie budować bliższe relacje z ludźmi.
Osobowość zmieniać się może pod wpływem doświadczeń, które zdobywamy
w naszym środowisku życia, w środowisku w którym się wychowujemy, poprzez sposób zaspokajania potrzeb ( lub jego braku), poprzez atmosferę jaka panuje w domu, stan zdrowia, czynników dziedzicznych i aktywności własnej, na którą składają się: ciekawość, wyobraźnia, twórcze myślenie.
Częste błędy popełniane przez nas dorosłych, które popełniamy w stosunku do dzieci we wczesnym dzieciństwie to:
- Zaniedbywanie dziecka – nie poświęcanie mu wystarczającej ilości czasu, chłód uczuciowy: nie przytulanie, nie okazywanie ciepłych „uczuć”, miłości
- Poniżanie dziecka poprzez stosowanie kar cielesnych, wyzywanie dziecka, przezywanie, ośmieszanie
- Ograniczanie dziecku kontaktu z innymi
- Karanie dziecka w zniecierpliwieniu, w złości
- Brak cierpliwości w stosunku do dziecka
- Atmosfera panująca w domu – konflikty rodzinne, kłótnie, alkoholizm, przemoc w stosunku do członków rodziny
- Niesprawiedliwe traktowanie dziecka
- Wyładowywanie własnych frustracji, złych emocji na dziecku
- Brak wspólnych metod wychowawczych stosowanych przez oboje rodziców
- Ustalanie granic, wymaganie, pobłażanie, kara zależy do humoru
- Niedostosowanie ilości obowiązków i ich trudności do wieku dziecka
- „serwowanie” dziecku zbyt dużej ilości bodźców, które silnie działają niedojrzały układ nerwowy
- Pozwalanie dziecku na krzywdzenie zwierząt
- Dawanie dziecku złego przykładu swoja osobą, swoim postępowaniem – np. łamanie przepisów
- Niespójność pomiędzy tym co mówimy, a tym co robimy – czyny zaprzeczają mowie i odwrotnie
- Niewłaściwy sposób przygotowania dziecka na przyjście na świat rodzeństwa.
Karolina Szczepańska
