Wszystkie dzieci rodzą się ze zdolnością empatii, ale to, jaki (i czy) będzie się ona rozwijała zależy w pierwszym rzędzie od nas, rodziców. Obserwując w mediach wiadomości dotyczące bezwzględnego zachowania dzieci -choćby przypadek agresywnych nastolatek z Trójmiasta- widać jak na dłoni, że coś zawodzi. Patrząc na reakcję rodziców, którzy stwierdzili „przecież nie zabiły” widać, że zachowanie nastolatek bierze swój początek w domu rodzinnym.
Dość długo zastanawiałam się, jaka tematykę poruszyć w artykule, którego publikacja przypada tuż przed wakacjami. Z pomocą przyszła mi telewizja śniadaniowa. Obejrzałam reportaż nawiązujący do empatii u dzieci.
Słownik języka polskiego PWN mówi, że empatia, to umiejętność wczuwania się w stan wewnętrzny drugiej osoby. Innymi słowy empatia jest wrażliwością na uczucia i emocje drugiej osoby. Cecha ta determinuje m.in. umiejętności pracy w zespole, współdziałania w związku. Jeśli potrafimy zwrócić uwagę na uczucia drugiego człowieka, mamy szansę zrozumieć jego reakcje, a także dostosować wówczas swoje zachowanie w danej sytuacji. To dzięki empatii potrafimy wspierać i pomagać innym. 
Wszystkie dzieci rodzą się ze zdolnością empatii, ale to, jaki (i czy) będzie się ona rozwijała zależy w pierwszym rzędzie od nas, rodziców. Obserwując w mediach wiadomości dotyczące bezwzględnego zachowania dzieci -choćby przypadek agresywnych nastolatek z Trójmiasta- widać jak na dłoni, że coś zawodzi. Patrząc na reakcję rodziców, którzy stwierdzili „przecież nie zabiły” widać, że zachowanie nastolatek bierze swój początek w domu rodzinnym.
Rodzice już od najmłodszych lat powinni uczyć dzieci nazywania emocji. Wykorzystujmy najdrobniejsze sytuacje, by pokazywać dzieciom, co jest dobre, a co złe. Pamiętajmy jednak, że za naszymi słowami muszą iść nasze czyny. Jeśli my, rodzice przechodzimy obojętnie wobec starszej osoby, która z lękiem stoi przed przejściem dla pieszych- nie oczekujmy, że w przyszłości nasze dziecko wykaże szacunek wobec starszych (w tym nas…).
Poniżej przedstawiam kilka wskazówek, które pozwolą uczyć i pielęgnować w dziecku empatię:
- Pokazuj, że pomaganie jest dobre i potrzebne. Angażuj dziecko od najmłodszych lat, by pomagało.
- Empatii można również uczyć przez zabawę. Ogłoś w domu konkurs na dobre uczynki. Usiądźcie potem w gronie rodziny i przedyskutujcie kto co zrobił dobrego w minionym tygodniu.
- Nie bagatelizuj uczuć dziecka. Jeśli pociecha mówi ci, że jest jej smutno, nie odpowiadaj, że „czasem tak jest”. Spójrz dziecku z oczy, poświęć chwilę, by dociec, co jest przyczyną tego smutku.
Pamiętajmy, że to my jesteśmy wzorem dla naszych dzieci. Warto zatem potraktować to jako wyzwanie i bonus. Nasze podejście może sprawić, że dziecko łatwiej i szybciej wejdzie w skomplikowany przecież świat emocji. Z pewnością wspaniałym uczuciem jest obserwowanie empatycznych reakcji naszych dzieci.
text: Anita Gałek- Moje Flow
