Każdy ma swój sposób na piękno. Dla jednych będzie to obcowanie z naturą, dla drugich wspaniałe budowle. Tego słowa nie można zamknąć w jednym pudełku, ponieważ mieści w sobie cały ogrom świata.
A czymże jest tytułowe wielkie piękno? Po pierwsze, to film reżyserii Paolo Sorrentino. Po drugie, to pokazanie Rzymu okiem głównego bohatera Jepa Gambardella. Ten podstarzały pisarz błądzi nocami po wiecznym mieście, szukając piękna, które zdaje się być odległym już pragnieniem.
Nie można nie zauważyć, że Jep pod maską cynicznego starszego pana, skrywa miliony nierozwikłanych myśli oraz uczuć. Wędruje po włoskim mieście, pokazując obecny stan miasta, ale także jego starożytną wielkość. Wydaje się, że to samo ukrywa właśnie wnętrze głównego bohatera. Z jednej strony sława, z drugiej wyczerpanie i swego rodzaju rozterki, które męczą mężczyznę. Do tego ukazanie przyjaciół Jepa, wielka elita, z której każdy przeżywa kryzys wartości. Gdzie się podziały dawne ambicje? Dlaczego tak łatwo zanikają uczucia i relacje z bliskimi osobami? Na tym tle tworzy się wyczerpanie, które dopadło każdego bohatera.
Wspaniałość Rzymu miesza się z obrazem pustki, którą reprezentują bohaterowie filmu. Pokazany upadek wartości, próba odnalezienia tytułowego wielkiego piękna, mimo że znajdującego się dookoła mieszkańców, sprawia, że film jest mieszanką komedii i dramatu. Czy nie tak właśnie objawia się życie zmęczonej elity współczesnego świata?
Text Alexandra Agacińska
