Mając na myśli dyscyplinę należałoby oddzielić ją od kary. Wychowując dzieci z pewnością nie obędzie się bez stosowania tzw. kar, ale prawdziwą dyscyplinę wprowadzimy poprzez ustalenie reguł postępowania w domu w taki sposób aby dziecko mogło dostosować się do nich bez większych trudności i nie było ono narażone na ustawiczne ich łamanie. W utrzymaniu dyscypliny pomocne mogą być techniki dyscyplinowania dostosowane do rozwoju, zdolności, zainteresowań i słabości dzieci. Aby móc je stosować, konieczne jest zapoznanie się z zachowaniami dzieci na każdym etapie ich rozwoju, aby wiedzieć jak „nakierowywać” dzieci na właściwy sposób postępowania dziecka.
Aby odnieść sukces we „wpajaniu” dziecku dyscypliny konieczne są: konsekwencja i stanowczość. Poprzez ich stosowanie rodzice utwierdzają swoje dzieci w przekonaniu, że sami trzymają się tego, co już raz postanowili, powiedzieli, czyli należy się trzymać tego, co się raz postanowiło. Drugą bardzo ważną zasadą jest to, aby rodzice byli spójni i konsekwentni w postępowaniu. Dzięki temu dziecko szybciej nauczy się tego, czego może ono oczekiwać od rodzica. Rodzice często mają różne zdania, ważne jest aby przedyskutowywali je na osobności, tak aby dziecko nie słyszało, natomiast wobec dziecka powinni zajmować jedno wspólne stanowisko. Nie uda się utrzymać dyscypliny, gdy jeden rodzic nie będzie wspierał drugiego, czy krytykował postępowanie w obecności dziecka.
Kara fizyczna nie jest kreatywnym środkiem wychowawczym, ponieważ co prawda pokazuje dzieciom, że rodzice nie są zadowoleni z zachowania dziecka, ale jednocześnie nie pokazuje jak rodzic by chciał, aby dziecko się zachowało. Nie uczy ja zachowywać się odpowiednio. Poza tym kara fizyczna tworzy emocjonalny kontekst dla miłości i przemocy, daje dziecku informację, że ci którzy je kochają są jednocześnie tymi którzy je biją. Kara fizyczna wyrabia w dzieciach przekonanie, że wyjątkowo ważne okoliczności mają uzasadnienie dla użycia siły fizycznej.
Kilka wskazówek dotyczących dyscypliny:
- Unikaj kar cielesnych – uczą one, że jeżeli jest się większym, to ma się prawo uderzyć
- Jeśli ustalone zasady życia w rodzinie zostaną poważnie naruszone, należy odebrać dziecku jakąś część jego tzw. domowych przywilejów na jakiś czas
- Dawać wiele zadań dzieciom/rodzeństwu skorym do bitki/bójki, aby ukierunkować ich agresję i dać kreatywne ujście agresji
- Ignorować gierki miedzy rodzeństwem, które maja na celu zwrócenie uwagi rodziców
- Jeżeli jest to możliwe, należy wkroczyć w narastający spór między dziećmi, aby nie zdążył się „rozwinąć” i wymknąć spod kontroli
- Jeżeli dziecko przy każdej okazji „plądruje” torebkę mamy należy dać mu jedną na własność
- Jeżeli bawi się nożyczkami i dokonuje różnych niszczycielski dzieł w domu, należy dać mu nożyczki tępe oraz papier i szmaty, które może ciąć do woli
- Jeżeli dziecko niszczy meble poprze obstukiwanie ich, można dać dziecku inne rzeczy do stukania, np. deseczki i młotek
- Jeżeli dzieci rysują po ścianach najlepiej wydzielić im w ich pokoju fragment ściany osłonięty np. płytą pilśniową, papierem – na czymś na czym będzie mogło tworzyć bez szkody swoje dzieła
- Należy odejść na bok, jeżeli rodzic czuje rozdrażnienie, dyscyplinę utrzyma się wtedy, gdy będziemy spokojni i w pełni nad sobą panowali
- Należy chwalić dzieci, gdy tylko jest ku temu okazja
- Nakłonić dzieci aby zamieniły się rolami w przypadku zwady między mini, aby miały okazję zrozumieć, jak czuje się druga strona
- Należy uczuć dzieci potęgi słowa, umiejętności ugody, kompromisu.
Karolina Szczepańska
